آداب و رسوم جایگاه ویژه‌ای در زندگی مردم هرمنطقه دارد که در هر سرزمین باتوجه به شیوه‌های زندگی اجتماعی از تنوع و گوناگونی خاص خود برخوردار است به طوریکه در محدوده یک کشور نیز این تنوع به چشم می‌خورد. خالدآباد که با قدمتی کهن در مرکز کشور ایران قرار دارد و برای برگزاری هر مراسمی رسم و رسومات خاص خود را دارد بسیار مورد توجه جهانگردان ، توریستها و مهمانانی که از سراسر ایران وارد خالدآباد می شوند قرار گرفته است. بسیاری از آداب و رسوم و باورهای مردم خالدآباد ریشه در تاریخ و تمدن ایران و خالدآباد دارد یکی از این آداب و رسوم مربوط به سنت پسندیده ازدواج است در مراسم خواستگاری اول زن‌ها به اطلاع خانواده عروس می‌رسانند که دخترتان موردپسند واقع شده بعد از اطلاع دادن مراسم خواستگاری انجام می‌شود. دربین خواستگاران پدر ، مادر ، عمو ، عمه ، مادربزرگ ، پدربزرگ و تمام ریش‌سفیدان طایفه حضور دارند. پس از صرف چای موضوع خواستگاری مطرح می‌شود و پس از اعلام موافقت دختر خانواده قرار عقد گذاشته می‌شود. در همان شب خواستگاری موضوع مهریه نیز مطرح می‌گردد و وقتی مهریه تعیین شد شیرینی به مجلس آورده و چرخانده می‌شود و این به معنای قبول مهریه و قرار عقد می‌باشد و خطبه عقد نیز همان شب خوانده می‌شد.
در سالیان گذشته مهریه گاهی شتر، زمین ، گوسفند و چند ساعت آب کشاورزی و غیره بود. روز قبل از عقد خانواده داماد پارچه‌ای را به عنوان هدیه برای عروس می‌بردند و در خانه عروس با همان پارچه چادری برای عروس می‌دوختند تا فردا سر سفره عقد آن چادر را سر کند. روز عقد خانواده داماد وسایل سفره عقد را که شامل شیرینی ، روغن حیوانی ، نان ، بادام و گردو ، نبات و غیره بود را داخل مجمع (سینی) مسی می‌گذاشتند و آن مجمع‌ها را بر سر می‌گرفتند و به سمت خانه عروس حرکت می‌کردند.
در زمانهای قدیم در خالدآباد زمانی که می‌خواستند عروس و داماد را عقد کنند به صورت امروزی نبود که عروس و داماد کنار هم بر سر سفره عقد بنشینند بلکه عروس در یک اتاق و داماد در اتاق دیگر که بقیه مهمانها حضور داشتند نشسته بود گاهی هم داماد بدلیل اشتغال در خارج از خالدآباد برسرسفره عقد حضور نداشت.
بعد از برگزاری مراسم عقد و پس از خواندن خطبه خانواده‌های عروس و داماد با دف‌زنی و تنبک‌زنی و زدن سورنا عروس و داماد را به حمام عمومی خالدآباد می‌بردند تا به اصطلاح آب عقد بریزند.
لباس پوشیدن و زینت زنان و مردان :
لباسهایی که زنان در قدیم می‌پوشیدند عبارتند از: تُومُو (نوعی شلوار محلی) ، اَرْخالقِ مَخمل (نوعی کت کوتاه و یا بلند) ، چارْقَد ( روسری بلند) که گلدار بوده و به علت بلند بودن آن دیگر چادر سر نمی‌کردند. پیراهن بلند زنانه (مانتوی امروزی) ، کلاه مخمل که آن را زیر چارقد سر می‌کردند.
لباسهایی که مردان در قدیم می‌پوشیدند عبارتند از : تومون (که شلواری با پاچه‌های بسیار گشاد بوده) ، مَراتْ بِکی (همان مُرادبیگی است که نوعی پالتو بوده که در دو طرف چپ و راست شکاف داشته است) ، کلاه نمدی و گیوه.
شغل مردم خالدآباد در گذشته‌های نه چندان دور دامداری ، کشاورزی ، ساربانی و شترداری بوده و اکثر جوانان از خالداباد کوچ می‌کردند و در شهرهای دیگر مشغول به کار بودند. زنان نیز به کار خانه‌داری و قالیبافی و گلیم‌بافی مشغول بودند.