باتوجه به اینکه وضعیت اقتصادی مردم خالدآباد در چندصد سال گذشته مطلوب بوده بطوریکه اکثراً کاروان‌دار و شتردار بودند لذا از غذاهای مطلوب استفاده می‌کردند.

اکثر خانوارها غذاهایی ساده با کمترین مواد اولیه تهیه می‌نمودند و کلیه اعضاء خانواده از همان غذا استفاده می‌کردند.

آش یک غذای سنتی است که از گذشته تا به حال در لیست غذایی خانوارها یافت می‌شود. آش انواع گوناگونی دارد : آش رشته ، آش جو ، آش گندم ، آش انار ، آش ترش ، شوربا ، آش دوغ (آش دوغ‌وا) ، آش تخمه ، حلیم ، شیربرنج ، کاچی ذرت ، از این جمله‌اند که از میان اینها آش انار ، آش رشته ، آش ترش و کاچی طرفدار زیادی داشت.

دیگر غذاهای سنتی خالدآباد که بسیار پرمصرف بودند عبارتند از آبگوشت ، اشکنه ، کشک (کالجوش) ، قورمه (قلیه) ، کتلت که گوشت آن را در هاون سنگی که معروف به یواِ بود می‌کوبیدند.

آبگوشت را می‌توانستیم هرشب برسر سفره خالدآبادیها ببینیم که بسیار خوشمزه و مقوی بود. این غذا از گوشت، آب ، نخود و لوبیا تهیه می‌شد. نوع دیگر آبگوشت ، آبگوشت ریش‌خَنْدی (آبگوشت تقلبی) نام داشت که از موادی چون لوبیا ، عدس ، ماش ، روغن دنبه (که بوی گوشت به خود بگیرد) تهیه می‌شد.

در گذشته در خانه هر خالدآبادی حداقل یک بز یافت می‌شد که از شیر آن غذاهایی نظیر شیربرنج و ماست ، گورماست (مخلوط شیر و ماست) ، پنیر ، سرشیر تهیه می‌شد.

گوشت که در گذشته فراوان و ارزانتر از حال بود و هر خانوار خود تولیدکننده گوشت نیز بود جزء اصلی‌ترین غذاهای مردم بود و از گوشت غذاهایی نظیر آبگوشت ، قلیه ، کتلت ، خورش تهیه می‌شد که پرمصرف‌ترین و پرطرفدارترین غذایی که تا بحال نیز طرفداران خود را حفظ نموده قلیه و یا قورمه می‌باشد. به گفته اهالی خالدآباد گاهی یک خانوار در طول یک سال ۳ الی ۴ بره را قورمه می‌کردند.

قلیه را بعد از طبخ در شکمبه (سیرابی) گوسفند که تمیز شده بود می‌ریختند و تا ماهها این شکمبه ، قلیه را حفظ می‌کرد و تقریباً کار یخچال را انجام می‌داد. قرمه چون قابلیت نگهداری بالایی داشت شترداران و افرادی که ییلاق و قشلاق می‌کردند از این غذا استفاده می‌کردند.

آبدوغ خیار نیز هر روز ظهر بر سر سفره هر خالدآبادی رؤیت می‌شد و کمابیش از آن مصرف می‌نمودند که اکنون نیز طرفدار زیادی در خالدآباد دارد.

غذای دیگر خالدآبادیها شولی بود که از آرد و شیر تهیه می‌شد که اغلب موردمصرف بیماران قرار می‌گرفت. نان که غذای تمام ایرانیان را تشکیل می دهد در خالدآباد نیز همانگونه بود. طبخ نان در خالدآباد در تنورهایی که از جنس گِل بودند انجام می‌گرفت تنور در خالدآباد به (کِرْ – Ker) معروف است. نان انواع مختلفی داشت : نان تنوری ، نان اُشکِ تنوری ، قُبْچی ، نان تُوْگِه (Towgeh) ، نان جو ، نان اُشْکِوا ( oshkeva) ، نان تنوری که اول بصورت نرم پخته می‌شد و بعداً آنها را خشک می‌کردند.

نان اُشکِ تنوری که در همان تنور خشک می‌شد و ضخیم‌تر از نان تنوری بود که برای خشک شدن این نان در تنور هنگام پخت درِ تنور را می‌بستند.

قُبْچی : نانی بود به اندازه بشقاب پلوخوری با قطر زیاد و به نرمی کلوچه .

نان تٌوْگِه (Towgeh) : نانی بود که برروی سنگ می‌پختند و کوچکتر از قٌبْچی بود.

اُشکِوا : نانی که به آرد آن زردچوبه اضافه می‌کردند تا به رنگ زرد درآید و کمی مزه شیرین داشت و خمیر آن هم به اصطلاح خالدآبادیها وَرْ نیامده بود.

نان جو که از آرد جو تهیه می‌شد و خانواده‌هایی که از نظر مالی وسع تهیه نان گندم نداشتند از آرد جو نان تهیه می‌نمودند.